burada soru açmıştım, sevgilim eski sevgilisi ile ilgili, yan masamıza gelip bana laf atmış ex de sesini cikarmamisti bana ithafen attan inip eşeğe binmiş demişti o da sus pus suratı asık şekilde oturmaya devam etmisti bu lafı da ben duymadım o bana iletmişti. her neyse çok dil döktü ağladı zirladi affedip devam ettik, sonra şehir dışına ise gitti o zamanlarda hiç vakit ayırmıyor ayirinca da 2 3 dk sadece ondan konuşuyorduk ne mesaja doğru düzgün cevap verirdi ne konuşunca beni sorardı haliyle def ettim. annemle tanismisti anneme ayrıldık benle ilgilenmedi ve bu hatası olduğunu anlatmıştım, bana diyor ki sende kusur var her şeyi abartıyorsun olabilir işi yoğundur sen bitti kesin şekilde bitirmediysen sana döner dönerse konus düzelt diyor. nasıl bir anne bu, zaten beni sevmiyor ayrımcılık yapan biri ben de onu sevmiyorum allah kahretmesin ki ona maruz kalıyorum bir iki sene daha kalacağım. anneme senden nefret ediyorum ayrımcılık yapıyorsun diyip iliskimi tamamen keseceğim günü iple çekiyorum. beni adam yerine hiç koymuyor ne hissediyorum ne istiyorum ne söylüyorum hiç. azıcık elestirsem ya yalan söylüyorsun oluyorum ya da bağırıp çağırıp surat asiyor, berbat bir anne. bu arada ben öğretmen ex de dolmuscuydu, bir şans vermiştim hiç içime sinmemesine rağmen, başkasının annesi olsa kızım bunca sene kpss uğraştın kendi dengini bul işi sabit ve denk birini bul derdi, ama benimki ahlaksız beş para etmeyen birini bile bana karşı savunuyor. esek gibi çalışıp kpss ile atandım ama aile evindeyim, planladığım gibi gitmedi. oyle bozuk ki psikolojim, sigara ice içe cildimin içine ettim, berbat çöp gibi beslenip kilo aldım yaglandim yüzüm aknlei lekeli falan. kendime çok yazık ettim ediyorum. bu arada ayrı eve burası çok küçük diye izin vermediler mecburen çekiyorum işte. kardeşim ve bana insanca muamele edilmiyor, ikimiz evdeyiz diğerleri başka yerlerde. biz de gitmiş olsaydık belki biraz değere binerdik, evin masraflarına ortağız uysal tioleriz, keşke tam olarak anlatabilsem çirkef bağırıp çağıran kendisinin kopyası kızları el üstünde. neyse çok uzun yazdım iç döktüm bu kadın benden çokça nefret ediyor dimi. başkalarının annesi boyle değil. bir tartışma olsa evde mesela kız kardeşim ile tartıştık hatalı olan yüzde yüz o gelip bana bana huzursuzluk verme sorun çıkarma diyor, evin en simarigi kızına bir şey demedi. babam da annem de böyle. lanet gelsin bu hayatıma ya yüzüm aileden gulseydi eminim başka insanlardan yana da gülerdi, sevilmemisligin enerjisi var üstümde galiba, ne yapsam da mutlu olamıyorum

süslüler selam, maddi durumu iyi olan bir arkadaşımın sürekli parasızlıktan yakınması hakkında, istanbulda kiraların yüksek olduğu bir yerde ailesine ait 5 daire var, kendisinin de bir dairesi var, ayvalıkta yazlıkları ve altında 1 milyonluk bir araç var,tek çocuk ve 70k maaş alıyor, allah daha çok versin, en güzelleri onun olsun ama yılbaşından beri işsizim ve sürekli bana parasızlıktan yakınıyor, bilmiyorum belki işsiz olduğum için beni bu kadar rahatsız ediyor ama sürekli onu motive eden benim para konusunda, son buluşmamızda da seni çok güzel bir yere yemeğe götürücem(?) dedi, ben de bütçem çok geniş değil neresi diye sordum, bana saçmalama sen onu hiç düşünme,dert etme dedi, ben de doğal olarak yemeği ısmarlayacağını düşünüp mekana gittim, sonra kasada bana senin bütçen ne kadar, ne kadar ödeyebilirsin diye sordu bu beni rahatsız etti açıkçası insanların önünde sorması ya yarı yarıya yap ya da bana düşünme dedin tamamını öde, sizin bakış açınızdan olay nasıl görünüyor, farklı fikirlere ihtiyacım var açıkçası

32 yaşındayım. bütün çocukluğum ve genç kızlığım psikolojik, ekonomik ve maalesef bazen de fiziksel şiddetle geçti. hiçbir zaman başım okşanmadı aferin denmedi takdir görmedim. şöyle ailemle keyifli bir akşam yemeği yediğimi bilmem. babam acaba hangi osuruktan sebeple yediğimiz lokmayı boğazımıza dizecek elindekileri kaldırıp fırlatacak diye korka korka yemek yerdim. güzel bi anımız şöyle düşünüyorum ve gerçekten hatırlamıyorum. şimdi 6 yıldır evliyim, hala bu sorunları aşamıyorum. her şeye hassasiyet gösteriyorum, ince düşünülsün istiyorum ama eşim de bir insan neticede bazen ben onun gönlünü kırıyorum bazen o benim. her evlilikte olabilecek kavgalar yani. ama küçücük olayları bile eskiden yaşadığım korkunç olaylara bağlayıp içselleştiriyorum ve kendime hayatı zindan ediyorum. o küçücük kavgalar günlerce konuşmamaya kadar gidiyor. bugün bana yapılan küçük bir düşüncesizlik 15 sene önce yaşadıklarımı aklıma getiriyor ve hem onu hem kendimi cezalandırırcasına günlerce o psikolojik buhrandan çıkamıyorum. ben de bunları yaşadım ve aştım diyen var mı yoksa ben ölene kadar böyle mi giderim? psikolojik tedavi geçmişim de var destek almadım değil.

susluler selam . unide bi arkadaş grubum 4 kişiyiz ama çoğu zaman ben yanlarına gittiğimde böyle soğuk , suratları düşüyor gibi hissediyorum. birbirlerine samimiyetsiz iltifatlar vs ama bana hiç güzel söz söylemezler ya zaten onların onayına ihtiyacım yok ama ne bilim bi tuhaf geliyor artık. hayır düşünüyorum mesela acaba yanlış anlaşılacak bi şey mi yaptım diye hiçbir şey yok ortada. bi de şunu farkettim böyle bakımlı hos giyindigim zamanlarda extra bi soğukluk görmezden gelinme oluyo. bu durumu yasayan var mı aranızda. ne yaptınız, onlarla görüşmeyi kessem mi diye düşünüyorum çünkü

alanyada yaşıyorum, 30 yaşındayım öğretmenim denize gidebileceğim, birlikte bir şeyler yapabileceğim bir arkadaşım yok. ya evliler ya çocuklular ya da uzaktalar :( belki sözlükte benim gibi sıkılan birileri vardır yakın ilçedelerden de olur

süslüler mezun oldum bu sene, haziranın başından beri arkadaşım memlekete gel artık seni özledim bunu yapalım şunu yapalım diye sürekli ısrar etti. memleketimiz küçük bir yer, benim okuduğum şehir büyük, çok fazla yer var gezecek. ben hem okuyup hem çalıştım biraz fazla kalmak istedim tüm antik kentleri gezmek için birbirinden çok uzaktaydı gezemedim okurken içimde kalmıştı. arkadaşım çok ısrar edince planımdan erken şekilde memleketime döndüm, ilk gün buluştuk zaten evlerimiz çok yakın sonrasında ne zaman teklifte bulunsam reddetti. sanki çağıran o değilmiş gibi, canım istemiyor yapasım yok ilgilenmiyorum filan demeye başladı, kendisi eve de çağırmadı, dışarıda buluşmak istemediğini söyledi bize gel dedim gelmedi de. inanılmaz üzüldüm çünkü ailem mezuniyetime gelip kaldılar onları yeni görmüştüm yani sadece arkadaşım için dönmüş gibi oldum. o böyle konuşunca da ben de artık buluşma teklifi etmedim, ben yazmayınca o da yazmıyordu bugün sen beni hiç sevmiyorsun filan yazmış daha ne yapmamı bekliyor anlamadım ki

sizin için önemli bir meselede eşinizle aynı düşünmüyorsunuz diyelim. bu durum sonradan ortaya çıkmış da olabilir, birinin sonradan fikirlerinin değişmesiyle de olabilir. mesela siyasi konular olabilir biri koyu akpli biri chpli, biri ateist biri müslüman, ya da mesela çocuk yapma konusunda fikirleriniz uyuşmuyor. buna benzer bir şey yaşadıysanız çözebildiniz mi, evetse nasıl?